ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 - 2012

 Τριάντα εννέα χρόνια μετά. Νοέμβρης 2012. Ο σκληρός χειμώνας είναι μπροστά και τα παιδιά, που, τότε είχαν τα μάτια κάρβουνο και τα μαλλιά κατράμι, τώρα είναι μεσήλικες. Η γενιά του Πολυτεχνείου, καμπουριασμένη από τον χρόνο και τις ήττες της, εορτάζει την επέτειο της δικής της εξέγερσης σε περίοδο που τα σύμβολα έχουν ήδη πεθάνει και οι μνήμες ψυχορραγούν.

Τα μνημόσυνα είναι περιττά, αν δεν υφίσταται προοπτική. Κάθε γενιά έχει τις ήττες και τις νίκες της αλλά και τα σύμβολά της. Η προηγούμενη είχε το 114 για την Παιδεία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η γενιά του Πολυτεχνείου έχει την εξέγερσή της κατά του φασισμού της Χούντας. Η προηγούμενη είχε την ΕΔΑ της και τους Λαμπράκηδες. Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε τις δικές της οργανώσεις. Η ιστορία είναι σκυταλοδρομία, όπου οι δρομείς ανταλλάσσουν μνήμες.

Τα μικρά παιδιά στα σχολεία αγνοούν ημερομηνίες και πρόσωπα. Έμαθαν να μη θυμούνται. Στα δικά τους σχολεία, μαυροφορεμένα μέλη της Χρυσής Αυγής παραχαράσσουν την Ιστορία. Η Ελλάδα ισοπεδώνεται από μία κρίση που κατατρώει τα σωθικά της. Η μνήμη είναι πολυτέλεια. Η εξαθλίωση είναι πραγματικότητα. Ο φόβος είναι προσκεφάλι και η βαρβαρότητα συντροφεύει τους πολίτες σαν να είναι μία νέα καθημερινή ρουτίνα.